Part 2
जीवनमा पहिलो पटक कसैको अगाडी मलाई जागीर देऊ भन्न गएको थिए ।
मेरो नाम सरिता श्रेष्ठ हो, सबैले मलाई सरू भनेर बोलाउछन् । मलाई सरू भनेकै मन पर्छ । म एक प्राईभेट स्कुलको प्राईमरी लेभलको एक सामान्य टिचर हुँ । मैले प्लस टु सकाएपछि घर नजिकैको एउटा स्कुलमा टिचिङको लागि ज्वाईन गरे । साना साना नानीबाबुहरूलाई पढाउने बच्चै देखिको रहर थियो, अलि ठुली भएपछि बाबा आमासँग पकेट मनि माग्न पनि गाह्रो लाग्न थाल्यो । घरमा त्यतिकै बस्नु भन्दा त केही जागिर पाएभने गर्नु पर्ला जस्तो लागेको थियो त्यहिबेला आफुले चिनेको एकजना साथीबाट एउटा स्कुलमा भ्याकेन्सि खुलेको कुरा सुने । त्यसपछि म बिहान व्याचलर पढ्न कलेज जानथाले र दिउँसोको खालि समयमा म स्कुलमा पढाउन थाले ।
कहिलेकाहीँ घर तिरका भाई-बहिनिहरुलाई बेलाबेलामा
टिउसन पढाएपनि यसरी दिनभरी पुरै कक्षालाई पढाएको अनुभब म सँग थिएन । जागिरको लागि
इन्टरभ्यू दिन जादाँ पनि मनमा डर लागि रहेको थियो । कतै मैले पढाउन सकिन भने वा
मैले पढाएको भएन भनेर जागिरबाटै निकालिदिए
भने म के गर्थे होला । मनमा डर भएपनि आफ्नो सटिफिकेटहरु बोकेर म स्कुल गएको थिए ।
जीवनमा पहिलो पटक कसैको अगाडी मलाई जागीर देऊ
भन्न गएको थिए । स्कुलमा पुगेपछी जब त्यहाँको सर म्यामलाई भेटे मेरो डर बिस्तारै
हराउदै गयो । उहाँहरूले मसँग एकदमै इनफर्मल तरिकाले कुराकानीले गरिरहनु भएको थियो
। मलाई त आज पहिलो पटक यो स्कुलमा आएको जस्तो फिल नै भएन ।
स्कुलमा मैले पढाउनु पर्ने विषय र मेरो समयको
बारेमा कुराहरु भएपछि अन्तिममा स्यालरीको कुरा आयो। मैले “स्कुलको जे जस्तो नियम छ
त्यहि अनुसार दिनु” भने । स्यालरी मैले आशा गरेको भन्दा पक्कै कम थियो तर
उहाँहरूले म प्रति गर्नुभएको व्यबाहारले मेरो मन जित्यो र म भोलिबाट त्यस स्कुलको
अफिसियल रुपमा टिचर भए ।
स्कुलमा सुरुका दिनहरूमा मैले फरक महसुस गरे ।
स्कुलमा म नयाँ थिए । त्यहाँ मैले चिनेका न कोहि टिचरहरू थिए न त विधार्थीहरु नै ।
बिहान दश बजे देखी बेलुकी चार बजे सम्म छ वाट पिरियड हेर्नु पर्थ्यो मैले । रुटिन
अनुसारको आफ्नो कक्षामा गयो, सेलेबस अनुसारको पाठ पढायो, नोट कपि चेक गर्यो र साझ
घर फर्कियो । मेरो दैनिकी यसरी नै चलिरहेको थियो ।
म सकेसम्म नयाँ ठाऊमा नयाँ मान्छेहरू सँग छिट्टै घुलमिल
हुन मन पराउदिन । मलाई केही समय लाग्यो नयाँ वातावरणमा एटजस्ट हुन तर अहिले मेरो
जब नै यस्तो थियो कि सबैसँग नबोलि सुखै थिएन । मलाई यो जबले मान्छेहरूसँग घुलमिल
हुन र हाईहेल्लो गर्न सिकायो र बिस्तारै बानी पनि पर्दै जान थाल्यो ।
दिन प्रतिदिन बच्चाहरू पनि मसँग नजिक हुन थाले ।
म उनिहरूलाई आफुतिर आक्रषण गर्न सधै केही नयाँ कुराहरू सिकाउने, कहिलेकाहीँ कविता,
जोक्सहरू भनिदिन थाले । यसरी यो स्कुलमा आएको तीन महिना पछि मात्र मैले आफुलाई
यहाँको माहोलसँग एट्जस्ट गर्न सके ।
स्कुलको नियमित स्टाफ मिटिङ्ग हरेक महिनाको
अन्तिम शुक्रबार बस्ने गर्थ्यो । यो
स्कुलमा आएपछिको मेरो यो तेस्रो स्टाफ मिटिङ थियो । मिटिङ्मा सबैले आफ्नो
कक्षामा भएका समस्याहरू स्कुल प्रसाशनलाई सुनाउथे र प्रसाशनले पनि अर्को महिनासम्म
के-कति गर्न सकिन्छ, त्यहि हिसाबले प्लान बनाउने गर्थ्यो । मिटिङमा प्राईमरी
लेभलका बच्चाहरुलाई बेलुकी एक घन्टा टिउसन पढाउने कुरा ऊठ्यो । पढाउन त पढाउने तर
कसले पढाउने । त्यहाँ बेलुकी टिउसन पढाउन कोहि पनि ईच्छुक हुनुभएन । अन्तमा
ईन्चार्ज म्यामले मलाई हेर्नु भयो । मैले कुरो बुझिहाले , उहाँले मलाई “तिमी
पढाउछौ त ?” भनेर सोध्नु भएको थियो । मैले टाउको हल्लाउदै “हुन्छ नि त” भने ।
त्यसपछि मैले चार बजेपछि पनि थप एक घन्टा टिउसन पढाउन सुरु गरे ।
मलाई दिनभरीको छ वटा कक्षाहरू पढाउन गार्हो भईरहेको
थियो । बिहान स्कुल छिरे देखी एक सेकेण्ड पनि फुर्सद हुदैनथ्यो । होम-ओर्क कुनबेला
चेक गर्ने, डायरी साईन कुन बेला गर्ने, खाजा पनि त खानै पर्यो । म त बेलुका सम्म
थाकिसकेको हुन्थे । निधारपनि टनटन्ति दुखिरहेको हुन्थ्यो, स्वर पनि बसेको हुन्थ्यो
। कुन बेला छुट्टी हुन्छ र घर गएर सुतौला जस्तो भएको बेला झन एक घन्टा थपिएको थियो
। जागीर खान भनेर आएपछि आफुलाई जिम्मा दिएको काम पनि गर्नै पर्यो । म सकि नसकि
बेलुकाको टिउसन पनि पढाउन थाले ।
टिउसनमा बिस्तारै बच्चाहरू बढ्न थाले । सुरू
सुरूमा पाँच सात जाना मात्र थिए पछि त बढेर बिस बाइस जाना पुगे । दिउसो एक पटकमा
एउटा मात्र कक्षालाई पढाउन सजिलो हुन्थ्यो, अहिले टिउसनमा त एक कक्षा देखि पाँच
कक्षा सम्मका बच्चाहरू थिए । सबैलाई एकै ठाँउमा राखेर पढाउन कति गार्हो हुन्छ
होला, तपाई आफै सोच्नुस् त ।
आफुलाई पढाउन गाह्रो भएको कुरा इन्चार्ज म्यामलाई
राखे । उहाँले पनि राम्रै कुरा गर्नु भयो । “तपाईलाई गाह्रो भएको कुरा स्कुल
प्रशासनले बुझेको छ तर भन्ने बित्तिकै टिचर पाउन गार्हो छ, एक हप्ता जति
कुर्नुपर्छ होला, त्यतिनजेल सम्म मिलाएर पढाउनुस्” भन्नु भयो ।
पढाउने भनेर मात्रै पनि भएन । त्यति धेरै
बिध्यार्थीहरुलाई पढाउन कहाँ सजिलो थियो र । फेरी भोलि अभिभाबकहरुले पढाएको भएन
भनेर मलाई कम्प्लेन गर्न आउन सक्छन् । मलाई भित्र भित्र रिस उठिरहेको थियो ।
बेकारमा यो स्कुलमा पढाउन आएछु जस्तो पनि लागीरह्यो ।
No comments:
Post a Comment