Part 9:
पसिनाले उसको अनुहार निथ्रुक्क भिजेको थियो त्यसमाथी बिहानको घामको किरणमा पसिनाका दानाहरू मोति झै टल्किरहेका थिए ।
-01.jpeg)
त्यसपछिका दिनहरू मेरा सहज तरिकाले बित्न थाले । दिनभर म रात कहिले
पर्छ र आकाँक्षासँग फोनमा बोल्न पाउछु भनेर घँडी हेर्दै बिताउथे किनकी दिनभरी फोन
आकाँक्षाको बासँग हुन्थ्यो । मेला मौकामा घरमा बा नहुदा उसैले फोन गर्थि ।
राम्रोसँग बोल्न पनि पाएको हुदैनथ्यौ, बा आउनु भो भनेर कुरा नसकिदै फोन काटी
दिन्थि । उसले मलाइ मिस्ड कल नदिएसम्म मैले फोन नगर्ने आदेश दिएकी थिई ।
घरका सबै परिवारहरू सुतिसकेपछि बल्ल उसले मलाई मिस्ड कल गर्थि ।
रातको एघार बजेपछि रातभरकोलागी अनलिमिटेड कल गर्न मिल्थ्यो, जसको सबैभन्दा धेरै
फाईदा हामी जस्तो प्रेमी प्रेमिकाहरुलाई हुन्थ्यो । सामान्य सँञ्चो, बिसँञ्चो
सोधेर सुरूभएको हाम्रो कुराकाहानी कहिले हाँसो त कहिले आशुमा पुगेर टुङ्गिन्थ्यो ।
आकाँक्षा आफ्नो घरको सानो सानो कुराहरू पनि नछुटाई सुनाउने गर्थी । आकाँक्षासँग
बोल्न थाले पछि मैले गाँउमा अरू कसैलाई फोन गरेर मेरो घरको हालखबर सोघ्नु
पर्दैन्थ्यो । सबैकुराहरू म आकाँक्षाबाट नै थाहा पाउथे ।
सुरुवाति दिनहरुमा आधारात सम्म कुरा गरेर बस्नु रहर थियो तर पछि पछी
भने लत नै लागेको थियो । एक रात कुराकानी
हुनसकेन भने त्यो रात तड्पिएरै बित्थ्यो । आकाँक्षा सधै मलाई गाँउ आउन आग्रह
गरिरहन्थी । एक पटक भेटेर न्यास्रो मेट्नलाई पनि गाँउ नै जानु पर्ने बाध्यात थियो,
जुन सजिलै पुरा हुनेवाला थिएन ।
दशै सुरुहुन दुईसाता जति बाँकी थियो। । मेरो स्नातक दोस्रो वर्षको
बार्षिक परिक्षा पनि नजिकिदै थियो । कामबाट छुट्टी लिईसकेको थिए । मेरो दिनभरी काम
भनेकै कि त पढ्नु कि आकाँक्षासँग फोनमा कुरा गरेर समय कटाउने मात्र थियो । हामी
हरेक रातहरू फोनमा कुरा गरेर अनिदो बिताउथ्यौँ । माँयाका कुरा, परिवारका कुरा,
भविष्यका मिठा सपनाहरू बुन्दा बुन्दै उज्यालो हुन लागेको पनि पत्तो पाउदैनथ्यौँ ।
बेला बेला रोजिना मेरो कोठामा आउथी, कहिँले काही म कौसिमा हावा खान
पनि निस्किने गर्थे । हाम्रो भेट हुनेबित्तिकै उ सोध्ने गर्थी, “भाउजु खोज्नु भो त
दादा ।” म पनि मुस्कुराउदै भन्थे, “ आवेदन खुल्ला गेरको छु, हेरौ कति जनाले पर्म
भर्दा रैछन् ।” त्यसपछि दुबैजना मरिमरि हास्थ्यौ । रोजिनालाई फेसबुकको लत तयि धेरै
बसिसकेको थियो कि उ हरेक दिन प्रोफाईल चेन्ज गर्नु पर्थ्यो । उसको फोटोमा मन
नभएपनि लाईक र कमेन्ट लेखिदिनु पर्थ्यो । फोटो हालेपछि एक दुई घन्टामा सय लाईक पनि
पुगेन भनेर नाक खुम्च्याउदै आउथी । उसले त दुईवटा फेक आईडी पनि बनाएकी रैछ । फेक
आइडीमा आफूलाई मनमा लागेका राम्रा नराम्रा कुराहरू लेख्थी तर आफ्नो रियल आइडीमा
चाँही राम्रा कुराहरू मात्र राख्थी । उसलाई कसैसँग रिस उठ्यो भने त्यो रिस पोख्ने
ठाउ उसको त्यो फेक आईडी थियो । फेक आईडी बाट यति जना केटाहरूको लभ रिक्योस्ट आयो
भनेर मलाई देखाउन आउथी ।
रोजीनाको कुरा सुन्दा र व्यबाहार देख्दा यस्तो लाग्थ्यो, उसले यो
फेसबुकको दुनियाँमा हलचल नै ल्याएकी छे । मलाई उसको कुराहरू देखी दिग्दार लाग्न
थाल्यो । त्यसपछि मैले उ आएको थाहा पाउने बित्तिकै पढाईको नाटक गर्न थाले । पछी
पछी त म अहिले बिजी छु, मलाई डिस्टर्ब नगर भनेर पनि सम्झाए । मेरो ध्यान कि त
पढाईमा थियो कि आकाँक्षाको मा । यी दुईको बिचमा अरू आएको मलाई मन पर्न छोडेको थियो
।
आकाँक्षा सँगको बोल्न थालेपछि मैले समयमा खान पनि बिर्सि सकेको थियो
। प्रेममा भोक प्यास लाग्दैन भन्थे, साञ्चैँ हो रहेछ, आज आफुले भोगेपछी थाहा पाँए
। घरबाट अड्कलेर पठाएको खर्च मैले फोनमा रिचार्ज हालेर सकेको थिए । पसलमा पनि ४-५
हजारको उधारो भईसकेको थियो ।
हरेक दशैँमा चाहिने मरमसला मैले आफैँ किनेर लगिदिन्थे, यसपालि त त्यो
किन्ने पैसा पनि बाँकी थिएन । झन त्यसमाथी आकाँक्षालाई यो ल्याईदिन्छु , त्यो
ल्याइदिन्छु भनेर मिठा मिठा सपना पनि देखाएको थिए ।
फोनमा मायाँको कुरा गरून्जेल आकाँक्षा मेरो साथमै छे जस्तो लाग्थ्यो
तर फोन काटिँएपछी फेरी यो बिरानो शहरमा एक्लो छु भन्ने महसुस हुदो रै”छ । लङ डिस्ट्यान्स रिलेशसिपको बेफाईदा नै यहि,
आफुलाई मन लागेको बेला भेटौँ न, एक छिन भएपनि नजिकै बसेर कुरा गर्यौ भन्न पनि नपाउने ।आकाँक्षा मबाट टाढा पक्कै थिइ तर उसको
याद यो मनमा गहिरो गरि बसेको थियो । मनलाई सम्झाउन भनेपनि म हेरक पल आकाँक्षालाई
भेट्ने दिनको कल्पनामा बिताउन थाले ।
परिक्षा सकियो र घर जाने दिन पनि आयो । आकाँक्षालाई पनि कहिले आउछु
भनेर भनेको थिईन् किनकी म उस्लाई भेटेर सप्राईज दिन चाहान्थे । साझ घर पुग्दा आमा
बेलुकाको घर धन्दा गर्दै हुनुहुदो रै’छ । साझको बेला छोरो टुप्लुप्क घरमा आई
पुग्दा आमाको मन खुसीले फुरूङ भएको थियो । हो, यस्तै खुसी म आकाँक्षाको आँखामा पनि
देख्न चाहान्थे ।
भोलि पल्ट बिहानै आकांक्षा घाँस
काट्न बनेली तिर झरेपछि मैले पनि सानो खुर्पी हसियाँ बोकेर उसको पछिपछि
लागे । उसँले घाँस काँटिरहदा म रूखको हाँगामा छेलिएर हेरीरहे।
पसिनाले उसको अनुहार निथ्रुक्क भिजेको थियो त्यसमाथी बिहानको घामको
किरणमा पसिनाका दानाहरू मोति झै टल्किरहेका थिए ।
आकांक्षाको अनुहारमा धेरै बेर नियालेर हेरे । उसको अनुहार एकदम शान्त
थियो । आत्मबिस्वासले भरीएको थियो । उसका हातका चुराहरू मिठो संगित निकाल्दै
बजिरहेका थिए । उसको अगाडी कसरी जाने होला भनेर सोचिरहेको थिए, “अईया !” आकांक्षाको
पिडाले भरिएको बोलि सुने । मेरो ध्यान भङ्ग भयो । उसले देब्रे हातको दुईबाट औला
हसियाँले काटिछ । हातबाट रगत बगिरहेको थियो । म हस्याङ फस्याङ गर्दै उसको अगाडी गए
र काटेको ठाउमा औँलाले थिचिदिए । घाउबाट रगत बग्न कम होस् भनेर उसको हातलाई टाउको
भन्दा माथी उचालि दिए । मलाई एक्कासी आफ्नो अगाडी देख्दा उस्ले त विस्वासै गर्न
सकिन् । उसलाई यति गहिरो सक लागेको थियो कि आफ्नो हातको औँलामा लागेको घाउको दुखाई
पनि भुलिसकेकी थिई । उसले दुबैहातले मेरो अनुहार सुम्सुमाई । मेरो हात समाती
। उसले आँखाबाट खुसीका आशु झर्न थाले ।
मैले उसलाई आफ्नो न्यानो अँगालोमा बेरे ।
उसलाई सप्राइज दिदा खुसी होलि भनेको त “मलाई नभनि किन आईस” भनेर
उल्टै रिसाउन पो थाली । ले पनि जिस्किदै भने, “त्यसो भए म फेरी काठमान्डौ जान्छू
अनि तैले आइज भनेपछी मात्र आउछू ।”
“ छ्या ! यो सँग त जिस्किन पनि हुदैन् “ भन्दै मलाई आफुबाट अलि पर
धकेली । उसको घाउबाट त रगत बग्न रोकिएकै रैनछ् । नजिकै झाडीबाट एक मुठ्ठी
बनमाराको पात टिपेर ल्याए । त्यसलाई आफ्नो
हत्केलाको बिचमा राखेर मिचे । बनमाराको रस काटेको ठाऊमा हाल्यो भन्ने घाउ चाँढो
निको हुन्थ्यो अनि उसको सलको सानो फेरो च्याँते र चोट लागेको औँलामा बाँधिदिए ।
No comments:
Post a Comment