UNCONDITIONAL LOVE
BY
PRADIPDEVKOTA ‘MUSAFIR’
Part 1:
कुखुरी काँ !
बिहानको चारै बजे घरको ठुलो भाले बास्यो । एउटा भाले बासेको आवाजले
छिमेकीको खोरमा भएका अन्य कुखुराका भालेहरू पनि बास्न थाले । भालेहरूको कुखुरी
काँ’ले मस्त निदाएको गाँउको निन्द्रा बिथोलिदियो ।
पर टाढा कतै कुकुर भुकेको आवाज पनि सुनिदै थियो । आमाका हातका
चुराहरु बजेको सुने । घरको मुल ढोका घर्याक्क खुल्यो । ढोका खुलेसँगै बिहानीको पहिलो
चिसो हावा कोठा भित्रसम्म आईपुग्यो । सिरक बाहिर अनुहार निकालेर सुतेको थिए, चिसो हावाले
मलाई सिरक भित्र गुटुमुटु पर्न बाध्य बनायो ।
एकै छिनमा भान्साबाट मट्टितेल जलेको गन्ध आयो । आमाले दुई-तिन चोटी खोक्नु
भयो । सायद धुँवाको मुस्लो उहाँको फोक्सोसम्म पुग्यो होला । उहाँले खोक्दै फूँ: फूँ: गर्नुभयो र एकछिन पछि आगो भुर्रभुर्र गर्दै
बलेको सुने ।
आमाले अगेँनु माथी ठुलो डेक्चि बसाल्नु भयो, लैनु भैसीँ, बाख्राको
लागि बिहानको कुढोँ पानी थियो त्यो । त्यसपछि उहाँले चुलो, मझेरीदेखी बाहिर पिँढीसम्म
कसेर लगाउनु भयो । गोबर र रातो माटो मुछेर दैलो पोत्नु भयो ।
पुर्वी क्षितिजमा आकाश बिस्तारै खुल्दै गयो र सुन्तला पहेँलो रङको क्यानभासमा
परिवर्तन भयो । घर बाहिर मान्छेहरु हिडेँको, बोलेको गुनगुन आवज आइरहेको थियो । अगेँनामा
आगो नजिकै चियाको कित्ली बसालेर उहाँ कम्मरमा गाग्री र नुहाएर फेर्दा लगाउने लुगा
बोकेर पधेँरो तिर लाग्नु भयो ।
पल्लो खाटमा बा चलमलाउनु भएको थाहा पाँए । सायद उहाँको निन्द्रा
खुल्यो होला, उहाँ ऊठ्ने तयारीमा हुनुहुन्थ्यो । उहाँले आङ तानेको, आफ्ना बाक्ला
दाह्री मुसारेको, हाई काढेको अनि खाटबाट तल झरेको म सिरक भित्रैबाट चाल पाईरहेको
थिए ।
बा’को सानै देखीको बानि हो रे, बिहानको नित्यकर्म सबैभन्दा पहिले
गरेपछि मात्र उहाँले बाँकी काम गर्नु हुन्थ्यो । उहाँको हिडाँईको चाल थाहा पाएर
गोठको लैनु भैँसि पनि जर्याकजुरूक उठी र आःई आःई गरेर कराउन थालि । खोरका
बाख्राहरूलाई बाहिर टाट्नामा सार्नु भयो । कुखुराहरु पनि आफ्नो खोरबाट होहल्ला
गर्दै बहिर कुध्न थाले, कोही फट्फटाउन थाले । घरको ठुलो भाले फेरी बास्यो एकफेर ।
सायद उ मलाई छिटो उठ्न आग्रह गरिरहेको थियो । उसको आग्रहलाई बेवास्था गर्दै म
आफ्नो कल्पनाको सागरमा डुबुल्की मार्न थाले
म मिठो सपनाको बिचमा थिए, कसैले मेरो सिरकलाई तानेर भुईमा झारी दियो,
अनि उसको चिसो हात मेरो अनुहार घाँटी भरी सलबलाउन थालेपछि म आच्छु ! आच्छु ! गर्दै
चिच्याउन थाले । मलाई निन्द्रा बिथोलिएको भन्दा पनि तातो शरिरमा एक्कासी चिसो लगाईदिएकोले रिस ऊठेको
थियो ।
“बिहानको घाम डाँडामाथी तीन हात आईसक्यो, यो भने अझै सुतिराछ, अल्छि
कहिँको ।”
धेरै समयपछी आज मैले यो आवाज सुनेको थिए । मेरो बाल्यकाल देखिको
परिचित यो आवाज म कसरी भुल्न सक्छु । निन्द्राले मेरो आँखा राम्रो सँग उध्रिसकेको
थिएन तर मेरो कानहरू चनाखो भईसकेका थिए । मैले आँकाक्षाको बोलिलाई नचिन्ने कुरै
थिएन ।
‘एकछिन सुत्न दे’न प्लिज । कस्तो मिठो सपना देखीरा’थे ।”
“तँ अनि तेरो सपना ? कहिले ठुलो हुन्छस् । अझै पनि बच्चाको जस्तो दिउसै
सपना देख्ने बानि गएको छैन है तेरो ।” आकाक्षा मेरो खाटको छेउमा टुसुक्क बसि ।
“बच्चै त हो नि । भर्खर त बिस लागे ।” म आँखा मिच्दै उठे जस्तो गरे ।
शरीरलाई सजिलो बनाउदै सिरानीलाई भित्तामा आडेस लगाएर बसे । मधुरो उज्यालोमा
आकाँक्षाको अनुहार राम्रोसँग देखिएको थिएन । उ तिर फर्किदै भने, “तँ बुढी भईस भनेर
अरुलाई पनि त्यस्तै देखेर हुन्छ । खै, मेरो सिरक ले। जाडो भयो मलाई । ”
“के को सिरक फेरी, खुरूक्क नऊठेर । । चाहिने भए आफै उठेर तान ।”यत्रो
समयपछि घर आएको, एक चोटी खोज खबर पनि गर्नु छैन् । खौ ! मेरो गिफ्ट ? आकाँक्षाले आफ्नो खालि हात म तिर बढाई ।
उसको हातमा राखी दिनलाइ मँसँग गिफ्ट सिफ्ट केही पनि थिएन । मलाई
उपहार किन्न र अरूलाई दिन खासै आउदैन । तैपनि उसलाई फकाउनलाई भने, “ झोलामा छ,
अहिले खाना खाएपछि दिन्छू ।”
उसलाई मेरो बानि राम्रो सँग थाहा थियो । मेरो कुरामा बिस्वास नगरी उ
सिधै भन्साकोठा तिर छिरी । मैले परै बाट सुनिरहेको थिए, उ आमालाई गुनासो गर्दै थिई
“अब यस्को बिहे गर्ने बेला भयो आमै, घरमा
पनि एउटा बुहारी चाहिएको छ । यसलाई पनि तह लगाउछे, हजुरलाई पनि काममा साथी हुन्छे
।”
यि दुईजनाको एकआपसमा भेट भएपछि मेरो बिहेको कुरा झिकि हाल्छन् ।
त्यहि भएर मलाई घरमा एकछिन बस्न मनै लाग्दैन । मलाई उनिहरूको कुरा चित्त बुझेन ।
बल्ल बल्ल वर्ष दिनमा एक चोटी घर आउनुछ, त्यसमाथी बिहेको किचकिच । यो केटीलाई मेरो
बिहेको किन यति धेरै चासो लागेको होला ?
भान्साकोठाको ढोकामा उभिदै भने, “तँलाई मेरो त्यस्तै चिन्ता भए, यो
घरको बुहारी बनेर आईज न त । अनि सासु बुहारी भएर मेरो जति कुरा काट्नु छ काट्नु ।
मलाई घरबाट निकाल्ने मन भएपनि दुईजनासँगै मिलेर निकाल्नु । म केही पनि भन्दिन ”
थाहा छैन मेरो मुखबाट कसरी यस्तो शब्द निस्कियो । आकाँक्षा लाजले
रातोपिरो भई । आमाले ट्वाल्ल मेरो मुखमा एकोहोरो हेरीरहनु भयो जस्तो कि मैले भन्नै
नहुने कुनै गलत कुरा भनेको थिए । मलाई पनि एकछिन पछी महसुस भयो मैले के भनेछु भनेर
। बोलेको कुरा फिर्ता गर्न नमिल्ने, आकाँक्षाले के सोचि होला ?
No comments:
Post a Comment